Mount Kyaiktyo, De Gouden Rots

Mount Kyaiktyo
De Gouden Rots
We vertrekken vanochtend, na een vroeg ontbijt, om half acht richting de Gouden rots. Het is een rit van 2,5 uur rijden. We zullen inchecken in ons onderkomen voor de nacht en dan richting de Gouden rots gaan.
Er zijn twee mogelijkheden om bij deze rots te komen…the hard way and the easy way. De eerste betekent vijf uur omhoog klimmen, de tweede halverwege door een truck afgezet worden.
De busrit duurt echter langer dan verwacht, dus ipv tegen tien uur al op de plaats van bestemming aan te komen, zijn we er pas tegen half 12. Dit heeft ook consequenties voor de tijd waarin we naar boven kunnen lopen. Tegen half vijf moet je namelijk toch echt wel boven zijn, wil je nog iets van de Gouden Rots kunnen zien, foto’s maken, etc. De laatste truck die je naar beneden rijdt, gaat namelijk om zes uur.
Onze lokale gids, Min, zegt al dat het niet erg verstandig is om op het heetst van de dag de berg op te klimmen. Toch gaan we met 16 van de 20 richting het dorpje. Omdat het zo laat is, hebben we geen tijd om te lunchen, dus we moeten het met een droog broodje doen die we in het dorp halen en een fles water. Omdat de informatie die we van onze reisleider krijgen fragmentarisch is, we zouden grootste gedeelte in de schaduw lopen, het is licht stijgend, etc. maak je je keuze op basis van de gegevens die je hebt. Echter we zijn nog niet onderweg of de mededeling is dat het de eerste twee uur wel heel erg stijgend is. Dat samen met de hitte, het niet goed lunchen en het al niet lekker zijn, doen me na een minuut of twintig in de zon (en dus niet schaduw) gelopen te hebben, en de tijdsdruk die erachter zit door het late tijdstip dat we gaan, besluiten om terug te gaan. Ik ben duizelig en heb het warm, maar tegelijkertijd ook kippenvel op mijn armen. Dit kan niet goed zijn. Ik loop dus rustig terug naar het dorpje, waar Min, al op me staat te wachten. Ik vraag aan hem wat de opties zijn om toch richting de gouden rots te gaan, want met de truck omhoog, betekent nog steeds een steile wandeling van ruim drie kwartier. Maar ik heb ook in de Lonely Planet gelezen dat je helemaal met de truck omhoog kan. Min zegt dat dit mogelijk is, en dat ik dit met de vier achterblijvers moet overleggen. Willen zij dat ook, dan doen we dat. Gelukkig krijg ik iedereen mee en gaan we rond een uur of half drie helemaal met de truck omhoog. Min heeft het van te voren al over een rollercoaster en dat is geen woord te veel gezegd. Wel heel erg gaaf, ook al heb ik het niet zo op rollercoasters 
Rond een uur of vier zijn we boven, Min vertelt onderweg nog wat over de geschiedenis, en dan zien we de gouden rots in het zonlicht liggen. Erg mooi!!
We kijken rond, maken wat foto’s en spreken met Min af dat we rond kwart over vijf op het plein verzamelen om terug te gaan naar de trucks. Ondertussen is er nog niemand uit de groep die lopend naar boven is gegaan gesignaleerd. Min probeert contact te zoeken met onze reisleider, maar dat lukt niet. Dan tegen vijf uur komen de eerste diehards boven aan. Het is afzien geweest en ze gokken dat de rest op wel een half uur achterstand ligt. Het eerst wat Min zegt als ik hem dit vertel is…oohhh God. Langzaam druppelt iedereen binnen, maar het wordt nog krap aan of iedereen en de gouden rots kan zien en of we op tijd zijn voor de truck….dat gaat dus niet en we moeten een truck naar beneden toe bestellen.
In een rollercoaster rit van ruim een half uur rijden we over de donkere berg weer naar beneden…gelukkig hebben we geen tegenliggers meer en rijden er een paar verlichte trucks voor ons. Het is een hele belevenis.
’s Avonds is iedereen kapot en eten we wat bij het hotel. Dan is het weer tijd om te slapen. Morgen rijden we via Bago, een oude hoofdstad van Myanmar, toen het nog Birma was en uit kleine koninkrijkjes bestond, weer terug naar Yangon.